Single Blog

Over het belang van samen rouwen over verloren kindjes…

Ze zitten tegenover elkaar, een man en een vrouw. De liefde stroomt over de tafel heen, dat zit wel snor. Kinderen zijn er nog niet, de wens is er wel zo zeggen ze, tussen neus en lippen door. De behoefte om elkaar te begrijpen en elkaars taal te leren spreken is er ook. Zo besluiten ze om relatie-coaching aan te gaan te gaan.

Want waar hij de woorden zorgeloos kan laten komen en stromen, heeft zij echt de tijd nodig om de juiste woorden te vinden.

En als zij ze dan niet snel genoeg vindt, dan heeft hij alweer tien slimme vragen gevonden om haar mee te bevragen of het niet zus of zo kan zijn. Hij is een poëet in de dop, een ware woorden-kunstenaar. Hij verwoord met kinderlijk gemak zijn diepste zielenroerselen. Zij is meer van de stille wateren, diepe gronden en zeker ook krachten. Maar als er teveel vragen komen sluit ze zich alleen maar meer op in haar toren en verstijft ze als het ware, bevriest ze in zichzelf. En hij blijft beduusd achter, bang dat hij iets verkeerds heeft gezegd. Maar dat was het niet, ze heeft gewoon haar tijd nodig; haar eigen tijd.

In deze wetenschap verblijven ze nu, er is veel liefde en vertrouwen. Ze hebben duidelijk voor elkaar gekozen, dat is heel duidelijk te voelen in de stiltes die zo nu en dan de ruimte vullen.

En toch raakten ze elkaar op een zeer essentieel vlak kwijt. Het was drie jaar geleden. 

Het eerste kindje waar ze beiden zo naar uitkeken, besloot niet geboren te willen worden. Een helse pijn en leegte maakte zich over haar meester die dag en ze wist: “Dit is niet goed, dat waar ik zo naar verlang zal niet zijn”.

En het bleek inderdaad niet goed. De kleine overleed, de geboorte moest worden opgewekt. Zij verwerkte het op haar manier; sprak erover met deskundigen en vriendinnen. Het leek een plek te hebben. Hij huilde erover in stilte en besloot; “Schouders eronder, we gaan de toekomst tegemoet met frisse moed”. 

De twee zwangerschappen daarna eindigden ook vroegtijdig…de verwerking ging ook bij deze twee kleintjes apart van elkaar.

En daar raakten ze elkaar een beetje kwijt. Nu, drie jaar later, is het duidelijk waarom ze in therapie gaan; samen rouwen om het verlies van hun drie kindjes is een belangrijke stap die ze samen nog even hadden uitgesteld. De eerste aanzet was toen wel al gemaakt; een naam aan de eerste kleine was al gegeven…het vervolg van het rouwproces samen is begonnen. De toenadering tot elkaar is ingezet.

Hun kinderwens is groot, ze willen de liefde graag bezegelen met een kind. Maar het wil niet lukken, om wat voor reden dan ook. De vraag houdt hen bezig; “Waarom wil het toch niet lukken, we doen er alles aan?”

Het bleef zo een tijdje stil aan de tafel, de energie van verlies, verdriet en gewenst zijn vulden de kamer.

“Wat ik nu ga zeggen is niet wetenschappelijk bewezen, maar zou het zo kunnen zijn dat er nog geen nieuw plekje is voor een nieuw kindje, aangezien jullie gezamenlijke rouw bevroor?” Zij schiet vol, hij kijkt naar beneden en knikt met zijn hoofd. 

“We hebben haar nog niet écht begraven, we hebben geen van drieën begraven”zegt hij. “Ik kon het nog niet” beaamt zij. Misschien wordt dat inderdaad tijd”. En zo keerden ze huiswaarts; elkaars gevoel beter voelend, elkaars eigen manier beter snappend, elkaars verdriet en pijn om het grote verlies duidelijker ziend. Als huiswerk krijgen ze de opdracht mee om ook de andere twee kindjes een naam te gaan geven. Dat lijkt hen een goed idee.

In je eentje het verlies verwerken van een kindje dat je samen hebt en bent verloren maakt een nieuw welkom bijna onmogelijk zo lijkt het.

Samen rouwen is de start van het echte ‘laten gaan’. Zo worden de doden weer springlevend, zo kan de liefde voor elkaar weer volledig stromen. Zo kan het leven doorgaan en hopelijk nieuw leven ontstaan.

n.b. Deze blog is geplaatst met medeweten en toestemming van de betrokkenen, met als doel te inspireren en zo hun verhaal als voorbeeld te laten dienen om aan te tonen hoe belangrijk samen rouwen is in een hele lastige fase van de relatie en in hun leven.