Single Blog

De mens kent vele manieren van ‘niet te hoeven voelen wat er aan de hand is’. Het is een soort eeuwigdurende slaap van het onderbewuste. Denk aan spanningen in je relatie, gedoe op je werk, rood staan op de bank, een verleden dat je achtervolgt, ziekte, onzekerheid over je eigen kunnen, familieperikelen. Allemaal zaken die ons ‘zijn’ en ons gevoel van tevredenheid, aanwezigheid en geluk ondermijnen.

En om die vervelende gevoelens die dat met zich meebrengt niet te hoeven voelen en te ervaren, kan het zijn dat we ons daarvoor afsluiten. Want zeg nou zelf? Wie wil zich niet lekker voelen om wat voor reden dan ook?

Dus duiken we in de afleiding, schieten we in de verdoving.

De een zit uren te scrollen op zijn smartphone en dwaalt van Facebook via Insta naar de laatste nieuwtjes op allerlei nieuwsapps. De ander verdoet zijn tijd op datingapps en scrolt en liked uren foto’s van anderen om de leegte die er is op te vullen. En zijn ’t niet de apps op de telefoon, dan zijn het wel andere manieren om te proberen te ontkomen aan het vervelende, lege, verdrietige, gestresste, gespannen gevoel. Denk aan overdadig veel daten, extreem sporten, vaak stappen, teveel schoonmaken, sex ‘op afroep’, binge-eating, gokken, soft-drugs ‘recreatief’ gebruiken, uren gamen, overmatig alcoholgebruik, kettingroken, nagelbijten, veel epileren, lijnen, soms zelf zo extreem dat er anorexia of boulimia uit voortvloeit. De laatste voorbeelden zijn natuurlijk excessen, net als het jezelf dermate pijnigen om maar niet te hoeven voelen wat de leegte in jezelf en de pijn die je lijdt vanwege je pijnlijke verhaal. Zoals de jongeren die zichzelf snijden in armen en benen om de pijn die van binnen zit niet te hoeven voelen;

‘Liever pijn aan mijn lijf dan in mijn hart’.

Lijfpijn is beter te handelen en leidt af van het enorme hartzeer is hier de overtuiging; en als ik mijzelf dan snijd, kan ik mezelf pas echt ervaren, kan ik voelen dat ik er ben en dat ik leef’, of als de mensen die drugs nodig hebben om overeind te blijven en niet te verdrinken in zichzelf. Ook het dwangmatige bezig zijn met sporten en voeding, tot aan anorexia aan toe, geeft aan dat er een pijn in het lijf zit die te eng is om aan te kijken en dus is excessief gedrag en controle de manier om het weg te stoppen, om het aan te kunnen, zo lijkt het.

Ik hoor je denken; ‘maar zulk extreem gedrag vertoon ik niet dus met mij is niks aan de hand. Het hoort er ook een beetje bij en zo ben ik nu eenmaal.’ In zeker zin heb je gelijk,

Ieder mens heeft zo zijn tikje van de molen gehad in meerdere of mindere mate en de bionicle-man bestaat gelukkig alleen in films. En toch, toch wil ik je uitnodigen om eens te kijken naar waar jij wegloopt voor een bepaald thema door te vluchten in verdovende activiteiten en middelen.

‘Wees eens kritisch naar jezelf en ga eens na wanneer jij voor het laatst in een soort van trance zat, weg van de leegte en gemis, weg van ongemak, pijn en hartzeer.’

Was het toen je een geliefde miste, was het toen je je ontevreden voelde over jezelf, was het omdat je meer had verwacht van een bepaalde vriend of vriendin, was het omdat je niet de erkenning kreeg op je werk die je wel verwachtte, was het vanwege een kramp in je maag waarvan je hem niet kon plaatsen waarom die daar zat, was het vanwege een familieissue die al een langere tijd speelt en waarvan je niet weet hoe die op te lossen, was het vanwege een vriendschap die gevoelsmatig voorbij aan het gaan is maar waar je je niet bewust van wil zijn, is het vanwege een ….?

‘Lekker verdoven’ is het devies In plaats van de vinger te proberen te leggen op wat er aan de hand is…nou ja, lekker; als je er ruim de tijd voor neemt en inzoomt op jouw favoriete verdoving, daarna focust op wat je eigenlijk probeert te verdoven en dus niet wilt voelen, dan voelt dat in geen enkel geval lekker. Waarschijnlijk voelt het ongemakkelijk en heb je daarna last van de neveneffecten, bijwerkingen en de aftermath.

Wat is dan de oplossing? hoor ik je denken. Well, there is not one answer to that.

‘There is not one perfect solution to solve discomfort, heartache, emptyness, misery and pain.’

Maar wat je wel kan doen als start is op zijn minst de onbehaaglijke gevoelens van leegte, pijn, verdriet of hartzeer herkennen en gaan erkennen, door het aandacht te geven. Als je dat doet, er stil bij staat en jezelf de tijd en de ruimte, de rust en stilte gunt om die gevoelens te erkennen en te laten zijn, dan komt er ruimte om het verdriet die die gevoelens met zich meebrengen omhoog te laten komen. Dus inderdaad de tranen laten vloeien, het hart ontspannen, de knoop in de maag ontwarren en de knallende koppijn ontluchten. Je laat als het ware de spanning vanwege jouw verhaal en alle gedachten die je erover hebt, die zich in je lijf ophoopt op een onbewuste laag, hebt de ruimte. Zo mag het er zijn in je bewuste en geef je het de ruimte die het verdient.

‘Door het de ruimte te geven kan de spanning die het lichaam heeft opgebouwd ontsnappen en ervaart je lijf een gevoel van ontspanning.’

Ontspanning die in dit geval niet wordt veroorzaakt door verdovende zaken en middelen, maar door een daadwerkelijke erkenning van dat wat al een hele tijd op de voordeur staat te bonken maar waar we via de achterdeur steeds uit onszelf vluchten.

Door te stoppen met vluchten en de voordeur naar ons binnenste te openen, kunnen we de pijn en het ongemak in de ogen kijken. En als we het dan in de ogen kijken erkennen we het en kunnen we het ongemak veel beter handelen. We gaan zien dat het er is, we gaan zien dat het bij ons hoort, we gaan zien dat het wellicht ook iets heeft opgeleverd om dit te voelen, we gaan zien dat het ons ook veel heeft gebracht.

Ook gaan we zien dat het ons in een greep hield, we gaan ook zien dat we het teveel belang geven door het te altijd maar te ontkennen. Zo gaan we uiteindelijk ook zien dat het eigenlijk veel minder zwaar is dan we van tevoren dachten dat het zou zijn, gaan we zien dat we het eigenlijk goed kunnen handelen. Gaan we zien dat ons hoofd ons hart heeft proberen te beschermen door er heel veel over na te denken, waardoor het enkel maar groter en groter werd.

‘Het enige dat we hoeven te doen is onze ogen er voor te openen en te voelen wat we nodig hebben om de volgende stappen te kunnen maken om het te verwerken en voorbij te laten gaan.’

Bert Hellinger zegt; ‘Alles wat er niet mag zijn bepaalt de dynamiek’. Daarmee bedoelt hij dat alles wat we niet willen erkennen ons in haar greep zal houden. Alles waarvan we uit ons leven willen bannen (gevoelens, mensen, ervaringen, gedachten) zal uiteindelijk ons in zijn greep houden op een diepere laag. Je kent vast de Pink Elephant in the room-vergelijking; zeg tegen jezelf dat je niet aan een Roze Olifant wilt denken en wat zie je in je hoofd voor je?

Zo kunnen we in de bovenstroom er lekker op los blijven leven. We shoppen, chatten, borrelen, lunchen, seksen, poetsen, feesten en zoeken de verdoving op, maar de blijdschap en de kick die dat oplevert is enkel van zeer korte duur en voorkomt dat we echt verder ontwikkelen en steviger in ons eigen huis kunnen leven, in ons eigen lichaam kunnen zijn. We staan niet in verbinding met onszelf en ons verhaal…

‘We slapen rustig verder terwijl het eigenlijk tijd is om te ontwaken.’

Tijd om te gaan zien wat ons zo in de greep houdt, hoe we daar het licht op kunnen laten schijnen zodat het bloed weer kan gaan stromen en ons lijf weer kan ontspannen. De ziel als het ware laten ontwaken. Ben jij al wakker? En zo nee, wanneer ben je van plan wakker te gaan worden of slaap je liever voor altijd verder?

Verblijf je nog veel en vaak in de slaapstand? Neem dan gerust contact op om te kijken wat er aan te doen is door hier te klikken.

Als je wilt, volg me dan op LinkedIn