Single Blog

Het kleine jongetje (maar hier kan ook het woord meisje staan) kan vanuit het niks soms zo driftig worden…en na een flinke driftaanval speelt hij of zij weer lekker verder alsof er niks aan de hand was. En zo voelt het ook voor hem of haar ná die uiting van boosheid; want hij of zij is het kwijt, de frustratie is eruit, de boosheid is weg en het kind kan weer vrij ademen en vanuit die vrijheid verder spelen. Een heel gezonde reflex. 

Pas als mama en papa die boosheid en woedeaanval afkeuren, zal het jochie de volgende keer minder snel zijn frustratie zo uiten omdat er blijkbaar verbod op boosheid rust, dus leert hij zichzelf aan om de boosheid in te slikken; het begin van de gevangenis, de onvrijheid, het sluiten, het opkroppen, is gemaakt. Vaak gebeurt dit al op heel jonge leeftijd. Het kind wordt in een harnas, in een pantser gepropt van onvrij zijn. Boosheid is verboden, aanpassen zul je, voor jouw boosheid is geen plek. Wees een lieve jongen en pas je aan, doe maar gewoon, hou je in, alleen dan ben je oké.

Wat deze aanpak met kinderen doet is funest en voorkomt een leven in vrijheid, voorkomt een liefdevolle kijk naar hun eigen zijn, voorkomt een rijk gevoel van eigenwaarde.  

Zo stapelt de boosheid zich in het lijf op. Boosheid die zich vastzet in het lijf en niet op een gezonde manier naar buiten mag, vormt zich om naar woede. Het veroorzaakt een interne gevangenis die vol zit met die woede. Dus leeft hij een leven vol spanning, ervaart weinig plezier, staat op standje overleven en houdt vol in plaats van dat hij geniet.

Boosheid is doorgaans een hele gezonde en krachtige energie, mits goed geuit én goed ontvangen door de tegenpartij. 

Agressie* is eveneens een heel gezonde krachtige energie, die mooie dingen kan laten gebeuren. Onze maatschappij en onze taal focust vooral op de negatieve klank van het woord agressie, maar agressie is in de positieve zin van het woord een gerichte kwaadheid die juist het belang van een effectieve communicatie kan dienen. 

En daar wordt het spannend; want om andermans agressie en boosheid écht te kunnen ontvangen, moet de ander stevig in zijn of haar schoenen staan, moet er sprake zijn van liefde en bereidheid écht te luisteren naar wat de ander zo boos maakt en wat de ander kwijt moet. 

En daar staat het kind dan jaren later als volwassene tegenover geliefden en collega’s. Zichzelf inhoudend omdat de irritatie die hij of zij voelt naar aanleiding van voorvallen en situaties die hem of haar boos maken gewend is in te slikken in plaats van te adresseren. De boosheid daarover die er al een tijdje zit slikt hij nog dieper en verder in, bovenop de immense stapel van woede die er al van jongs af aan in zit.

De druk op de ketel wordt alleen maar groter, de moeheid en de interne strijd maken hem zo uitgeput, dat normaal functioneren steeds lastiger wordt. 

Zo graag zou hij eens flink tekeer willen gaan tegen die collega of tegen zijn partner als die weer eens onmogelijke dingen verwacht van hem, zo graag zou hij eens tekeer willen gaan tegen pa of ma vanwege al die keren dat hij zich in moest houden. Zo graag zou hij eens voor zichzelf op willen komen omdat zijn eigen krachten steeds weer de kop ingedrukt worden en zo zijn grenzen steeds maar weer overschreden worden, maar de oude overtuigingen dat dat toch echt niet hoort houdt de druk op de ketel vast en maakt de woede enkel groter. 

Tot het moment dat de bom barst, tot het moment dat hij zich niet meer in kan houden en hij uitvliegt naar zijn ouders, partner of collega’s. 

En niemand had het ooit verwacht, niemand zag het aankomen, niemand wist dat hem iets dwars zat, want hij was altijd zo meegaand en makkelijk in de omgang. Ja, makkelijk voor anderen, maar heel moeilijk voor zichzelf, zijn eigen vrijheid berovend omdat hem dat zo geleerd is thuis en hij er geen afscheid van kon of durfde te nemen. 

Hopelijk mag hij nu een paar weken thuis tot rust komen. Hopelijk heeft hij gesprekken met een betrokken professional die hem laat zien hoe gezond het kan zijn om boosheid gewoon te uiten, om agressie naar buiten te keren in oplaadt van naar binnen…

hoe helend is het om geen zegels meer te plakken op de Ik-ben-boos-spaarkaart? 

Hoe helend is het de boosheid en agressie te adresseren naar degene waar die thuis hoort? En hopelijk leert hij bij deze persoon ook hoe hij op een gezonde manier zijn boosheid in kan gaan zetten, hij zijn boosheid zo kan omvormen dat hij die het ten gunste van zichzelf gaat gebruiken in plaats van tegen zichzelf. Dat hij gaat uiten in plaats van binnenvetten, dat hij gaat strijden in plaats van lijden…

..dat hij bloemen gaat gooien in plaats van zichzelf weer in gaat houden. 

Want op het moment dat we als mens onze boosheid op een gezonde manier in contact met onze tegenspeler mogen uiten is het moment dat we de kracht kunnen voelen die deze boosheid óók in zich heeft. Agressie tonen in plaats van depressie voelen, zo wordt boosheid kracht, zo wordt woede zacht, zo wordt opgekropte spanning een bron van inspiratie en gezonde macht. En met het tonen van de boosheid, het uiten van die agressie in contact met die tegenspeler, geeft hij niet alleen zichzelf een groot geschenk, maar geeft hij ook de ander een kans elkaar beter te leren te kennen, elkaar te naderen, elkaar nog eerlijker lief te hebben dan voorheen.

Hoe hanteer jij je woede? Richt je die naar buiten of nog vooral tegen jezelf naar binnen? Zou je eens willen ervaren hoe het is om die boosheid op een gezonde manier te uiten? Klik dan hier om te kijken wat ik voor jou kan betekenen in deze zoektocht.

Volg me op LinkedIn.

*agressie;

kan als volgt gedefinieerd worden: als een gerichte kwaadheid die juist het belang van een effectieve communicatie kan dienen. Deze kan juist destructieve handelingen voorkomen. In de biologie is dat onderscheid duidelijk, daar wordt destructief gedrag tussen soortgenoten dikwijls voorkomen door agressiviteit. (www.wikipedia.nl)

Elk kind heeft een gezonde dosis agressie en geweld nodig om zijn leefwereld te ontdekken en om bij te leren. Groeien is ook opkomen voor jezelf, zorgen dat anderen je respecteren. De levensenergie die een kind daarvoor aanspreekt, kan ook schade berokkenen. In dat geval spreken we van geweld: scheldpartijen, vechten, dreigen, spuwen, trappen.(www.gezondheid.be)