Single Blog

Daar zit hij, een grote sterke vent. Een goede kop met een flink stel hersens, een groot hart, stevige nek en een schouderpartij waar menig man jaloers op zou zijn.

Een zorgzame man, die zichzelf soms vergeet en anderen voor laat gaan, die voor velen in zijn directe omgeving oog heeft, anderen door heeft, ieders behoefte feilloos aan kan voelen.

Een man die de groep op sleeptouw neemt als de spirit low is en met zijn energie de spirit weer in een flow krijgt. Hij heeft al veel aan persoonlijke ontwikkeling gedaan, maar soms kan hij toch nog zo vast zitten in zichzelf voor zijn gevoel.

Hij is het zo gewend om er te zijn voor anderen. De anderen blij te maken en hen te geven wat ze nodig hadden om zich goed te voelen.

Hij voelt zich echter soms zo klein, onaantrekkelijk, onbelangrijk, nietig zelfs en zwak, bang dat hij het elk moment kan verneuken en verknallen. Hij weet dat zijn vriendin voor hem gaat en toch is daar steeds dat stemmetje dat zegt; “ze wil me niet echt, het moet misgaan.” 

Hij twijfelt dan aan zijn eigen innerlijke en uiterlijke schoonheid en kracht en is bang dat hij alles kwijt raakt. Alhoewel hij snapt en weet dat dat niet hoeft voelt het wel zo.

“Wat wil je dan?” vraag ik. “Ik wil dat het stopt, ik wil dat die stemmen stoppen en dat ik geen druk meer op mezelf leg”. “Sluit je ogen maar en visualiseer dat je moeder tegenover je zit……., wat gebeurt er?” Hij neemt de tijd en gaat met zijn aandacht naar binnen.

“Ze wil wat van mij, het wordt zwaar, ik moet haar dragen, ik moet het voor haar regelen”. En dat is te zien aan zijn lijf; zijn ademhaling zit hoog, stopt bijna en zijn gezicht is bleekjes en een tikkie grauw.

Ik leg een flinke dikke steen op zijn schoot, 10 kilo in gewicht”.

“Zit stevig, word je bewust van je ademhaling en voel wat je al die jaren voor haar droeg”. Na een tijdje komt de ontroering in zijn stem; “Het was te veel voor haar. En ik koos zelf om het voor haar te gaan doen”. “Dat is een mooi inzicht” zeg ik. “Het was jouw keuze en nu kun je kiezen het anders te doen. Dus wat gaat het worden?”

“Dit is niet van mij dus geef ik het haar terug”. “Ga maar staan…” zeg ik, “…dat geeft wat prettiger” en hij glimlacht. Hij gaat staan, eerst wat wiebelig maar langzaamaan steviger en dan, na enige tijd, vanuit VOL bewustzijn reikt hij langzaamaan zijn handen naar voren en legt de steen op tafel, in de handen van zijn moeder. Hij slaakt een diepe zucht en zakt wat door zijn knieën. Zijn schouders, buik en bekken ontspannen en hij zakt nog meer in zijn lijf.

Ontspanning, ruimte en lucht maken zich over hem meester. Hij glimlacht; “Sooooow, dat voelt lekkah!” ….zijn licht Haags accent doet het nog lekkerder klinken. 

“Draai je nu langzaam om en laat je moeder letterlijk achter je. Open je ogen en kijk in de ogen van je vrouw die voor jou staat. Loop stapje voor stapje naar haar toe”. Precies, maar dan ook exact in het midden stopt hij. Halverwege zijn moeder en vriendin staat hij stil. Zijn lichaam stroomt voller en voller met lucht naarmate hij naar voren loopt. “Wat voel je?”

“Ik sta stevig en ben rustig, krachtig, groot, vervuld met verlangen”.

“Wat zie je?” ” Ik zie een vrouw die voor mij gaat, die voor mij kiest”. “Voel je de steun van je moeder?” JA! Tranen van geluk en ontspanning stromen over zijn wangen; “Ze wil mij, ze kiest voor mij. “En wat kies jij?” vraag ik. “Ik kies voor mezelf én voor haar.” “Precies, in díe volgorde….want in het eerst voor jezelf kiezen, ben je daarna pas volledig beschikbaar voor de ander. En je moeder? Die kijkt trots en voelt dat het goed is zo.”

“Ga je eigen weg zoon, het is okay”. 

“Dus weet je; in plaats van anderen te verheffen boven jezelf en jezelf dus klein te maken, zou het een idee zijn om eens voor een keer zélf op die sokkel te gaan staan en jezelf het uitzicht gunnen dat je anderen altijd gunt?” Ik hoef het geen tweede keer te zeggen. Dát gunt hij zichzelf ook. En hopelijk in de toekomst wat vaker.