Single Blog

Mijn geliefden zijn gezond, ik ben gezond, wat een geschenk. In deze tijden realiseer ik me dat weer eens des te meer. En ik mis de aanraking zeer, het niet zomaar in de buurt kunnen komen van je familie, vrienden en collega’s. Dat wat voorheen zo gewoon en vanzelfsprekend was; een hand, een aai, een knuffel, een gesprek op dertig centimeter afstand van elkaar in plaats van de huidige anderhalve meter want dat is opeens een gevaar. Desmond Tutu zegt in Het boek van Vreugde;

“ Zonder contacten met andere mensen verpieteren we. We zijn afhankelijk van anderen om ten volle te kunnen zijn wie we zijn. Ik ben omdat wij zijn. Een mens is een mens door andere mensen”. 

Het filmpje op Insta vorige week van de Italiaanse papa die thuis komt uit zijn ziekenhuisdienst en zijn zoontje, die op hem afrent met opengesperde armpjes direct moet weigeren en op afstand moet houden vanwege de Corona met een luid en duidelijk commando, waarop het jochie schrikt, stopt en meteen zijn armpjes terugtrekt, ontroert mij steeds weer. Dit beeld kwam zo sterk binnen en geeft zo helder aan waar heel de hele wereld nu mee kampt; de aanraking waar iedereen naar snakt is ineens gevaarlijk.

Door dit beeld, alle Corono-verhalen en doordat ik veel op mezelf ben, ben ik met mijn gedachten weer veel bij mijn vader. Ook al is hij alweer 10 jaar dood. 

De angst van de dood die ieder moment toe kan slaan via het Coronavirus leeft over heel de wereld.

Ik volg het nieuws en de getallen en de verwachtingen zijn schrikbarend, mijn maag verkrampt bij de gedachte wat zich mondiaal aan het afspelen is. De eenzame ouderen, hulpbehoevenden en zieken in Nederlandse zieken- en verzorgingstehuizen die verhoogde kans hebben op infectie, de te verwachten 200.000 doden alleen al in Amerika, de kwetsbaren in vluchtelingenkampen, de armen in de townships in Zuid Afrika, de daklozen in India en de sloppenwijken van Rio de Janeiro zijn een paar voorbeelden van hoe dramatisch het af kan lopen als het virus toe slaat in deze kwetsbare regio’s. Dit virus raakt iedereen, maar met name de armen en behoeftigen.

En wat als het toeslaat in de rest van Afrika en Zuid-Amerika waar medische zorg net zo schaars is als vers drinkwater en goed eten. 

Een stem in mijn hoofd sust me als ik angst voel dat mijn geliefden en vrienden besmet geraakt zullen worden door Covid-19, want tot zover lijkt de Nederlandse aanpak te werken en stromen de ziekenhuis niet over. Maar wat de getroffenen door moeten maken tijdens het ziekteproces is als een zwaard van Damocles dat boven hun hoofd hangt; jíj geneest wel en STJAKKK, jíj gaat sterven. Vijftig procent van de mensen met Corona op IC’s in Nederland komt te overlijden, laat dat even tot je doordringen.

Deze onzekerheid en nul controle over het genezingsproces vanwege gebrek aan medicijnen en vaccin maakt het een Russisch Roulette.

Een roulette met een Gouden Randje weliswaar want we bevinden ons in Nederland, met een relatief sterk en gezond zorgsysteem. En dat brengt me terug bij mij pa, en al die andere slachtoffers die leden en lijden aan een ziekte die niet te genezen is.

De arts die mijn pa destijds behandelde was eerlijk tegen mijn moeder; “Uw man heeft gewoon pech gehad, dit kan iedereen overkomen”.

En zo is het met elke ziekte; corona, ALS, MS, COPD, kanker, dementie, alzheimer, aids of welke levensbedreigende ziekte dan ook. Wereldwijd zijn er miljoenen mensen die dagelijks met deze onzekerheid moeten en moesten leven, die niet weten of het erop of eronder zal zijn. Die van onderzoek naar onderzoek moeten in de hoop dat er levensverlenging of levensverbeterering op zal treden.

Hoe lang heb ik nog? Een dag, een week, een maand of een jaar misschien? 

Voor het eerste kan ik heel duidelijk de angst voelen waar mijn vader in leefde, van de angst waar zieke en besmette mensen nu in leven…want er is geen medicijn dat heelt en geneest…..er is ‘alleen maar’ de tomeloze inzet van de medische wereld; de onderzoekers, de dokteren, verplegers, zusters, broeders, vrijwilligers die het voor de patiënten draaglijker maken, die alles op alles zetten om de patiënten te genezen, die hoop liefde en overgave de wereld insturen om zo zoveel mogelijk mensen te helpen vol te houden en wellicht te genezen.

Wat een helden, al die mensen die in en om de zorg werken en geven, geven, geven.

Welke ongeneeslijke ziekte je ook hebt, het ‘niet weten’ maakt denk ik dat je elke dag leeft in angst en bewust wordt van de eindigheid van het leven in het NU. Bij deze een oproep om al het zorgpersoneel een flinke opslag te geven en te belonen voor al hun tomeloze en jarenlange inzet…en dat geldt trouwens ook voor de bezorgers, het supermarkt- en winkelpersoneel, de beveiligers, de politie en al andere beroepen die gewoon doorgaan als Corona de wereld plat legt.

Pijnlijk en glashelder wordt duidelijk waar de maatschappij op rust en op draait….en werkelijk altijd worden deze mensen onderbetaald.

Wat ik me altijd afvroeg als ik op bezoek ging bij mij pa was; heeft hij rust gevonden in zijn lijf te weten dat het lichaam zo ziek is? Zo op zichzelf, met een groep ‘vreemde’ medebewoners waar amper tot geen fysiek en mentaal contact mee was?

Hoe moet het zijn voor al die zieken die nu geen bezoek mogen ontvangen en gelukkig wel goede zorg krijgen? Geen aanraking, geen fysiek contact….wekenlang…..enkel hun eigen aanraking op hun eigen lijf.

Wat ik hoop is dat mijn pa, en al die andere mensen die met deze levensangst moesten en moeten leven de hoop niet vergaten en vergeten, de hoop konden en kunnen vinden, de hoop konden en kunnen zien en voelen en omarmen. Dat het geloof in leven je sterkt en dat je voelt dat je mag overleven, dat je mag doorleven….dat dit alles je op de been houdt, je mentaal sterkt, je de steun geeft die jij nodig hebt om het leven voluit te leven, ook al is dat in sommige gevallen relatief kort.

Hoe eenzaam is het als je besmet bent met Covid-19 en je geliefden niet mag omarmen, zien , aanraken?

Zulk een eenzaamheid kan ik me niets bij voorstellen en dat raakt me diep. Laat het op zijn minst een wijze les voor mijzelf zijn; de aanraking is het levenselixer dat mij doet voelen dat ik leef, dat ik besta en dat er van me gehouden wordt. 

Hulde aan al die mensen in de zorg die hun elixer blijven schenken om de zieken en behoeftigen te voeden, elke dag weer.

Dat aanraking zorgt voor levensverlenging, dat weet ik niet, maar dat aanraking zorgt voor levensverbetering, dat staat voor mij als een rots boven water. Ik gun iedereen de aanraking waar hij of zij naar verlangt in deze tijd. En als je afstand moet bewaren omdat je alleen woont en/of tot de risicogroep behoort, weet dan dat er een tijd komt waarin de aanraking weer net zo gewoon zal zijn als ademhalen, althans, dat hoop ik.